Hier ons verslag, geschreven tijdens de reis:

Na ruim 22 uur onderweg geweest te zijn (we vlogen via Hongkong) ploften we vanmorgen op ons bed in een hotel in het centrum van de hoofdstad Hanoi. Het verkeer is superdruk, iedereen rijdt door elkaar heen. Veel brommers/scooters met een of twee mensen, maar ook met drie, vier en zelfs vijf mensen erop, peuters, babies, iedereen gaat mee op de scooter. Prachtig om te zien!

De mensen hier vervoeren eigenlijk alles op twee wielen. We zagen iemand een hele deur vervoeren en eentje met ontzettend veel eieren, een grote kamerplant (boom), noem het maar op en het past op twee wielen. Zelfs eentje reed er langs met negen kratten bier! Dus die ene rolstoel van mij achter op de motor zal niet opvallen!

We vertelden ons hotel over onze plannen en zij wisten nog wel iemand die ons kon helpen. Er kwam een jongeman op een scooter en nam ons (beiden) achterop mee om twee geschikte motoren te vinden. Dat ging prima met zijn drietjes en past ook tussen de rest van het verkeer. Letterlijk en figuurlijk! Het was een spannende rit, en ook gelijk de enige "rijles op de motor in Hanoi" voor ons. Hierna moesten we onszelf staande houden in de overbevolkte straten met bestuurders, zonder verkeersregels. Toen we bij een loods kwamen met tientallen motoren heeft Gerhard er een aantal geprobeerd. Fijn dat hij weet waarop hij moet letten. Hij koos er twee uit. De mechanical heeft er nog rekjes opgelast voor het vervoervan onze bagage. De sticker op de tank zegt dat het Honda Esperados zijn, en wij geloven dat. Ze rijden in elk geval superlekker. Deze gaan ons (hoop ik!) naar HCMC brengen!

Hanoi uitkomen was nog een dingetje! Het is ZO druk met brommers, vrachtwagens, motoren en fietsers die allemaal door elkaar heen rijden, dat je extreem alert moet zijn. Iedereen toetert om aan te geven dat hij eraan komt, dus wij ook. En het allerbelangrijkste: Niet stoppen! Toen we 60 km buiten de stad waren zijn we gestopt bij een mechanical en hebben hem gevraagd om naar de slippende koppeling van mijn motor te kijken. We hebben drie uur op de stoep gewacht... Maar goed daarna deed hij het wel weer goed.

We zitten momenteel in Huong Khé. We hebben de afgelopen twee dagen flink doorgereden, zo'n vijf uur per dag. Je ziet zulke prachtige dingen onderweg en je kunt stoppen wanneer je wilt. De mensen zijn erg vriendelijk en hulpvaardig. Veel kinderen die ons herkennen als niet-inwoner van Vietnam beginnen spontaan te zwaaien met hun lachtende gezichtjes. Maar ook volwassenen zwaaien lachend naar ons. Erg leuk is dat, je voelt je welkom.

Eergisteren hadden we erg weinig gegeten, 's avonds alleen wat slappe baksels van de markt (wat het was weten we niet). 's Ochtends was er geen ontbijt en we waren hongerig. Gelukkig hadden we nog noodles en konden we heet water krijgen zodat we niet met een héle lege maag hoefden te vertrekken. Onderweg bij een winkeltje wilden we naast een fles water, ook weer noodels achter de hand hebben, je weet nooit of ze nog eens nodig zijn. Maarja, hoe vraag je ernaar? Het meisje had me al van alles laten zien, sigaretten, chocola. Ik begon het eten van noodles met stokjes voor te doen en op eens liep de collega van het meisje naar de andere kant van de winkel. Hij gaf me een beker noodles en ik zei Jaaa! De collega zei ook Jaaa! We moesten allemaal lachen.

Gisteren kwamen we aan in het stadje Dong Hoi. Het hostel dat we op internet hadden gevonden had geen kamers meer vrij maar het hotel op loopafstand wel. 's Avonds spraken we in het gezellige hostel medemotorbikers. Een zwitser en een nederlands stel. Het stel reist naar het noorden en wij naar het zuiden dus we konden elkaar onze ervaringen vertellen. Dat was erg leuk. Het zijn superleuke mensen en we hebben gepraat en gelachen tot laat. We waren de laatsten die naar bed gingen!

Vandaag fietsen geleend van het hostel. Nou ja fiets, bij een zat het stuur los en de ander had geen remmen. Het ging in ieder geval sneller dan lopen! Leuk stukje stad gezien. Vandaag was een rustdag. Morgen weer rijden! Yes! Vanavond maar niet zo laat maken dan...

8 maart

En dat was makkelijker gezegd dan gedaan! Evert en Bich kwamen bij ons zitten en voor we het wisten was het weer laat! We namen afscheid en doken erin. Helaas kunnen we niet samen verder rijden, zij gaan naar boven, wij naar beneden.

Op dit moment zitten we in Hue. Via een tip van Evert en Bich zijn we hier gekomen via een hele gave weg door de bergen. Wat een schitterende rit was dat! Een goede weg tussen woekerende natuur en kleine dorpjes door. De mensen hebben eenvoudige huisjes van hout, kippen en soms koeien lopen. Af en toe lopen ze op de weg, en dat is erg oppassen! We willen geen botsing met zo'n groot dier! Bij een bergdorpje stonden kleine kinderen op de weg en zagen ons aankomen. Ze gingen midden op de weg staan en staken hun hand uit om een lage high-five te geven. We reden er zachtjes langs en mijn hand raakte die van de jongen. "Pats" De jongens lachten. We hebben vandaag zeven uur gereden.

13 maart

De wegen zijn ontzettend goed, maar je moet blijven opletten. Soms ligt er opeens een (bak)steen midden op de weg. En regelmatig moeten we uitwijken voor behoorlijke gaten in het asfalt. Op een brede dorpsweg reed ik een kuiken dood. Ik voelde hem knappen onder mijn wielen. Vreselijk. Koeien, honden, geiten, kippen.. alles loopt over de weg. Ook kan het zijn dat er een (brom)fietser je tegemoet komt aan de rechterkant van de weg. Je moet dan gewoon iets naar het midden van de weg. Iedereen let op elkaar. "Waar wil de ander naar toe?" Weggetjes van rechts kennen ze hier niet. Gewoon rustig naar de kruising toe rijden, flink toeteren en elkaar de ruimte gunnen. Ik wou dat we dit in nederland ook invoerden!

De Hai Van Pass (volgens Top Gear de gaafste kustweg van de wereld) was heerlijk om te rijden. Toch hebben we nog meer genoten van die bergpas naar Hue. Dat was echt cirquit rijden! En ook nog eens erg rustig op de weg dus we konden voluit!

De weg van Hue naar Hoi An was een drama. We wilden de AH1 zoveel mogelijk vermijden, maar we ontkwamen er niet aan. Het is een levensgevaarlijke weg. Iedereen rijdt er verschrikkelijk hard. Hoi An stond nergens aangegeven en we zijn drie keer op en neer gereden. Uiteindelijk lukte het en we vonden in de bloedhete middag een practhig en ruim onderkomen met tuin. Er liepen dieren en ik werd verliefd op een super snoepig katje, dat tijdens het welkomstgesprek met de eigenaresse via mijn rug naar mijn schouder is gekropen en daar bleef zitten tot ik het er na het gesprek weer afhaalde. We hebben even drie dagen vakantie gevierd tussen al het reizen door. Fietsen naar het strand, heerlijk de oceaan in en biertjes drinken op het strand. 's Avonds was het vollemaanfeest (lokaal feest). Het binnenstadje was alleen verlicht door lampionnen en iedereen ging de straat op. Op de terugweg zagen we een groepje jonge vietnamezen karaoke zingen met een karaokemicrofoon (iets voor Rudi!) waar de muziek ook uitkwam. Ze wenkten ons en we kregen beiden een koud blikje Tigerbier. Engels spraken ze niet maar zongen ze wel! En ja, ik was ook aan de beurt. Met vier telefoons op mij gericht die me filmden zong ik Madonna. Een schik dat ze hadden! Wij ook!

19 maart