Er zijn weer nieuwe plannen!! In 2008 reed Gerhard met zijn broer in een groep de challenge Amsterdam-Dakar. Een gedeelte van
deze groep kreeg weer de kriebels om samen op pad te gaan, en nu zonder organisatie erachter. Het groepje, aangevuld
met 'de andere broer van' en 'de vrouw van' Gerhard, gaat de Elf-HOOFD-steden tocht rijden! Hiervoor staan precies
13 dagen, dus het wordt weer een echte challenge :)
Om 10.00 vertrokken we vanochtend vanaf de afgesproken parkeerplaats in Blijburg. Eerst nog een paar shots geschoten bij de
letters van I AMsterdam en daarna alledrie de TomToms en de Garmin op Berlin gezet. Op voor 650 kilometer auf die Autobahn!
's Avonds hebben we de Branderburger Tor opgezocht. Prachtig verlicht!
De rit naar Warschau begon voorspoedig, onderweg veel gelachen. Leo en Rudy maken overal een feest van. Tijdens het betalen
van de tolweg joegen ze de lokettiste de stuipen op het lijf met hun ingebouwde karaokeset. Later haalden ze ons in, ernstig voor
zich uitkijkend allebei met een enorm strakke badmuts op!
De schemer begon in te vallen en we moesten nog een uur voor we Warschau zouden bereiken. In het bijna donker zagen we opeens
dat er iets half op de weg reed, zonder verlichting. Het was een graafmachine. We konden hem tenauwernoods ontwijken! Pas toen
het helemaal donker was reden we de hoofdstad binnen en kwamen in het drukke verkeer terecht. We hadden een aantal opties
qua campings. Nog voor we de eerste optie bereikten raakten we Leo en Rudy kwijt. Gelukkig hadden zij ook een tomtom dus we
zijn doorgereden met Gijs en Tamara achter ons aan, hopen op een hereniging bij de camping, die volgens hun site nog geopend was...
nee dus! Een sms naar Leo en Rudy werd gestuurd en om precies 21.00 reden we een camping op die nog wel open is. Pfff..
Nu om half tien nog samen een potje koken en morgen maar iets eerder vertrekken...
De tomtom gaf aan: 8 uur reistijd, 608 km naar Minsk. We vertrokken op tijd, onderweg nog even gesmst met Olga,
onze contactpersoon in Belarus (Wit-Rusland), want je moet worden uitgenodigd om dit land om binnen te komen.
Via via leerden wij haar kennen op skype, en zij heeft de uitnodigingen voor ons geregeld. We strandden op de grens
Polen-Belarus. We staan hier nu drie uur te wachten. Geen flauw idee hoe lang het nog kan duren. Er moeten ongelooflijk
veel formulieren ingevuld worden. Medisch paspoort, verzekering en doorvoerformulier voor de auto's en nog veel meer.
Steeds als we denken dat we er zijn komt er weer een hele grote groene pet met een klein mannetje eronder met weer
nieuwe formulieren. Ach ja, het regelen van de uitnodigingen en visums in Nederland was immers ook al zo'n ingewikkelde procedure.
Stiekem een foto gemaakt van een van de grenshokjes.
Drie uur en drie kwartier heeft het geduurd Belarus binnen te komen. Zonder tomtom (want die werkt hier niet) de inmens
grote stad Minsk bereikt. Allerhartelijkst werden we ontvangen door Olga die ons in haar eigen huis uitnodigde. 'A very warm welkom!!'
Olga kende twee mensen die erg blij zouden zijn met een rolstoel. De gehandicapten hier zijn niet best af; de overheid bouwt liever
grote gebouwen dan voor hun mindervalide inwoners te zorgen. De mensen waren erg blij met de stoelen. We hadden ook een zak
knuffels en kleding voor het weeshuis waar Olga aan verbonden is. We deden een snelle hap met zijn allen waarna Olga ons rondleidde.
Wat een grootse en indrukwekkende stad is Minsk!! Het zou een populaire stedentrip moeten zijn! Maar de stad is totaal niet gericht op
toeristen en de urenlange bureaucratie aan de grens nodigt ook niet echt uit naar deze prachtige stad te komen.
Toen we het land weer uit wilden verliep dat niet veel vlugger. Drie uur stonden we in de rij. Wij hadden de groene kaart van de
autoverzekering niet, maar wel een kopie ervan. De man achter het loket deed daar erg moeilijk over, Gerhard moest mee naar binnen,
dat hokje in. Hij bleef maar in het Russisch ratelen. Opeens ging de la open en hij pakte een rekenmachine waarop hij 100 intikte. "Euro"
zei hij. Hij moest hem honderd euro geven! Gerhard begreep dat hij de boel wilde belazeren en zei dat dat goed was maar dat hij dan
wel een bonnetje wilde hebben. En dat hij alleen maar visacard bij zich had. Een bonnetje was niet mogelijk en hij wilde dan de
overgebleven Belarussische roebels hebben. Gerhard bleef voet bij stuk houden dat hij alleen maar visa had. Toen hij wist dat hij
kansloos was stempelde hij met een chagrijnig hoofd de papieren af. Hij keek hem ook niet meer aan. Een kijkje in de wereld van
de corruptie aan de grens.
We reden de prachtige hoofdstad van Letland vrijdagmiddag binnen. Het zonnetje straalde zoals het de hele reis al gedaan heeft
en we kwamen aan bij de stadscamping die niet meer open was. Het terrein was leeg maar het hek stond open. Er stond een
bewakingshokje en Gijs vroeg aan de man die erin zat of we er een nachtje mochten gaan staan. Voor 30 euro mocht het.
Het toiletgebouw was nog open en we hadden nog stroom ook!
Toen de tenten stonden doken we een 'Bello-karretje' in om Riga te bekijken. Na het eten wandelden we nog wat rond en kwamen
langs een tent met livemuziek. Leo zei: Zullen we nog 1 biertje doen, dan gaan we daarna naar de camping. Het bleek een heel goed
besluit; de band speelde ontzettend vrolijke en gezellige muziek en kreeg daarmee de hele zaal plat. Mensen dansten en feestten,
het was waanzinnig leuk. Helemaal toen een Lets stel een beetje ondeugend aan het dansen was en daarna onafhankelijk van elkaar
mensen uit het publiek trok om met ze te dansen. Gerhard en Leo waren ook de klos. Ze dansten net zo ondeugend met de vrouw als
haar man had gedaan en we lagen onder tafel van het lachen! Wat een feestavond was dat! We hebben het ERG laat gemaakt...
Na Riga zijn we richting Tallinn gereden. We hadden een camping inclusief bankje met parasol en barbecue. Direct naar de
supermarkt natuurlijk, om vlees te halen. Het koelde flink af en na het eten werd de grote bbq omgetoverd tot een vuurkorf.
Het hout hiervoor hebben we naar eigen inzicht gevonden in de verrotte tuinset van de eigenaar, die verderop in het bos stond.
Omdat het hout nattig was en Tamara en ik serieuze kleumpjes zijn gooide Gerhard er af en toe een mooie scheut diesel tegenaan,
om het vuur weer op te laaien.
's Avonds zijn Leo, Rudy, Gijs en Tamara nog naar de karaokebar in Tallinn geweest, waar Rudy de sterren van de hemel zong!
In Tallinn konden we pas laat op de boot naar Helsinki, het werd de nachtboot. Heel ideaal, je slaapt heerlijk en je kunt gelijk
aan de dag beginnen. Alleen was bij aankomst in Helsinki de hemel al dicht bewolkt. Het regende gestaag. En het bleef regenen.
We moesten 150 km naar Turku voor weer de nachtboot naar Stockholm, maar het weer was er zo mogelijk nog slechter. Om toch in
de stemming te blijven trokken we onze Hawaii-shirtjes aan en gingen op zoek naar een goede plek voor onze lunch. Bijna elke
middag pakken we een bankje en ons gasstelletje om onze noedelsoepjes warm te maken. Die middag in de regen vonden we
gelukkig een bushokje om te kokkerellen! Alle buschauffeurs die bij 'onze' halte stopten hadden een andere uitdrukking op hun
gezicht toen ze de combinatie Hawaii-regen-soepjesmaken in hun bushokje vonden, maar niemand stuurde ons weg.
We namen de slaapboot van Turku naar Stockholm en reden verder naar Oslo, waar we de nacht op de stadscamping doorbrachten. 's Avonds bekeken we de stad en 's ochtends na Gerhards overheerlijk pannenkoekenontbijt reden we in een keer door naar Malmö. Daar vonden we een camping met uitzicht op de brug tussen Denemarken en Zweden. Gijs, Tamara, Gerhard en ik zijn nog even langs mijn oudcollega Margreet geweest, zij is anderhalf jaar geleden geemigreerd naar Zweden. Het was heel leuk haar weer eens te zien en interessant om te horen hoe het is om in Zweden te wonen.
Het regende nog steeds. We kwamen terug van Margreet en Leo en Rudy hadden rondgekeken op de de camping en er een soort
keuken ontdekt waar gewoon een biertafel in stond! We maakten er dankbaar gebruik van.
De volgende dag zijn we over de 13 km lange brug richting Kopenhagen gereden waar we de auto niet uit zijn geweest
door het slechte weer. Met deze elfde hoofdstad hebben we ons doel bereikt!
Bij Mc Donalds in Bremen hebben we samen een afscheidsburger gegeten en nog heel even zitten nagenieten van alles wat
we hebben meegemaakt. Jeetje wat hebben wij veel gedaan. Het lijkt alsof we een maand zijn weggeweest! Het was een waanzinnig
gave reis waar we nog lang aan zullen terugdenken!!
