HOME







9 April 2015 vertrokken wij naar de Galápagoseilanden. Deze eilandengroep op ca 800 kilometer uit de kust van Equador, "heeft zo onvoorstelbaar veel bijzondere dieren en planten dat dit gebied wereldwijd wordt gezien als een van de meest waardevolle natuurgebieden op aarde" (schrijft Floortje Dessing in haar boek '100 wereldplekken die je gezien moet hebben')


We zijn het 100% met haar eens!


Hier ons verslag, geschreven tijdens de reis:

10 april


Na 18 uur onderweg geweest te zijn, zijn we nu beland in Quito, in een prachtig museumachtig hotel in het oud historisch centrum. Vlak voor de landing vlogen we door een wolklaag en de turbulentie was heftig. Opeens zakten we een stuk naar beneden en tientallen mensen lieten een paniekerig 'Aah!' horen (wij niet! :)) We hebben nog niet veel van Quito gezien maar de vele politieagenten vielen ons op. Ze staan ook bij verkeerslichten, en leiden het verkeer precies zoals de verkeerslichten. Heel grappig. We voelen ons absoluut niet onveilig, maar passen wel op.

11 april


Het is nu 4.45 's ochtends, om 5.30 staat er een taxi voor die ons naar het verzamelpunt van 'de fietstour naar beneden' brengt. We gaan vanaf 4000 meter downhill. Onderweg pauzeren we in de baden van Papallacta. Omdat we te vroeg zijn voor het ontbijt, kregen we een yoghurtje en droge witte bolletjes. Het yoghurtje was heerlijk koud en bij iedere hap brood een pinda stoppen (zak pinda's vanuit Nederland meegenomen) lijkt het gewoon een boterham met pindakaas!


Wat een geweldige dag was vandaag! Al vroeg zaten we in de landcruiser die ons de bergen in bracht. In een prachtig groot huis met een inpandige garage ontmoetten we Jan (de Dutch Biker). Een zeer vriendelijke man die de dagtour georganiseerd had. Hij wenste ons veel plezier en onze Engels sprekende gids Alex zette samen met de chauffeur de fietsen op de Toyota. We kwamen aan bij een mooie fietsroute over een oud treinspoor langs een bijna-afgrond in de prachtige natuur. Toen we weer in de auto zaten klommen we nog anderhalf uur hoger! Inmiddels was het gaan miezeren en het was op deze hoogte echt koud toen we, nu alleen op asfalt, met zijn drieën naar beneden suisden. Hoe hard het ging weet ik niet maar het leek wel 100! Wat geweldig! Het was net een achtbaan met de snelle bochten. Heel spannend want het overige verkeer was gewoon op de weg. We moesten ook een stukje omhoog en Alex en Gerhard liepen uit op mij. Toen ik bij was zei ik buiten adem: "You're mountainbikers, I just go shopping with my bike!" Onder de modderspetters en totaal verkleumd kwamen we aan bij de baden van Papallacta. Warm/heet water uit natuurlijke bron. Heerlijk! Hierna kregen we van de twee jonge Equadorianen een homemade lunch achterin de 4x4 op een mooie locatie in de regen. Knus!

Eenmaal weer in Quito, en in de zon, brachten we de middag door op het drukke plein in het historisch centrum. Heerlijk op een bankje andere mensen observeren. De mensen zien er gelukkig uit. Grote gezinnen met veel kleine kinderen die elkaars handje vasthouden lopen over het plein. Of een oud echtpaar arm in arm. Jongetjes komen op je af om je schoenen te poetsen voor een dollar en vrouwen lopen met koopwaar langs de zittende mensen. Wat genieten op het plein. Er loopt veel politie, maar deze stuurt voornamelijk kinderen die op het monument geklommen zijn er van af of wordt door de toeristen gevraagd om een foto van ze te maken. Soms willen ze met de politie op de foto! We zien bijna geen westerse toeristen. Af en toe hoor je Engels/zie je Amerikanen. Opeens stapte een klein meisje op me af en vertelde dat ze Engels studeerde en of ik haar wilde helpen voor haar project. Ja hoor, geen probleem. Ze nam een interview af (waar kom je vandaan, hoe vind je het weer in Quito, wat is je lievelingskleur :)) en nam alles op met haar telefoon. Heel grappig!

Onderweg naar onze nieuwe slaapplaats zijn we naar Mitad del Mundo (op het midden van de aarde) geweest. Grappig om met één voet in het Noordelijke en één voet in het Zuidelijke halfrond te staan. Het water loopt daar niet met een kolk naar links, zoals bij ons, of met een kolk naar rechts, zoals op het Zuidelijke halfrond, maar zonder draaiing het putje in. Best gek om te zien.


13 april


Na een nacht geslapen te hebben in een uitgedoofde krater haalde onze chauffeur/gids Lex ons op om naar de Cotopaxi te gaan. De berg van 5.897 meter hoog met besneeuwde top is omgeven door de wonderlijk mooie páramo, waarin bij een paardrijtocht mochten doen. Met zijn drieën trokken we door een landschap waar de teletubbies jaloers op zijn! De wijdsheid, de diversiteit aan groene heuvels, kabbelende beekjes, paarden in het wild en alles omgeven door inmense bergen. Onze paarden namen ons twee uur lang mee. Lex had deze rit wel een keer of 300 gedaan maar vindt het nog altijd prachtig. De steenachtige ondergrond hield op en er verscheen eindeloos grasland. Nu mochten we los! Eerst in draf en dat ging over in galop. Ik zat zo ongeveer voor het eerst van mijn leven op een paard en vond het draven al een stuk leuker dan stapvoets, maar toen de zwarte merrie begon te galopperen werd ik helemaal blij! Wat een geweldige ervaring, zo samen los van de grond! Gerhard heeft veel gefilmd en hij wilde de camera opbergen, maar zijn paard dacht er nog niet over om het rustig aan te doen. De camera zat al in de tas en moest alleen nog op de rug. De teugels gingen iets te strak naar achteren, het paard steigerde en Gerhard viel eraf. Gelukkig niets gebroken. Ook het paard was direct weer rustig.


De bewolking was een beetje weggedreven en we zagen de punt van de Cotopaxi. De zon scheen op de ijspunt van de berg waardoor deze schitterde! Wat een waanzinnig mooie tocht!

Morgen Galápagos!

15 april


We gingen mee met vlucht 195 van Quito via Quayaguil naar St Cristóbal, het eerste eiland van de Galápagoseilanden dat we aandoen. We hebben nu bij elk verblijf fietsen tot onze beschikking staan en zodra de tassen op het bed lagen en wij onze kleding hadden aangepast aan 33 graden sprongen we op de fiets naar de kust. Hier lagen tientallen zeeleeuwen op elkaar en door elkaar op het strand. Adembenemend om van zo dichtbij te mogen bekijken. Af en toe kregen enkelen het met elkaar aan de stok om een plek op de rots of als er één bovenop de ander ging liggen. Met een luid gebrul lieten ze horen dat het niet gewenst was. Vanmorgen lag er een groot mannetje helemaal uitgestrekt op een bankje. Heel voorzichtig schoof ik er naast. Van heel dichtbij bekeek ik zijn grote ogen, die af en toe open gingen, zijn dikke snorharen en zijn kleine oortjes. Een dier met een zeer hoge aaibaarheidsfactor! Vooral de kleintjes. Je mag ze wel benaderen maar ze niet aanraken. Het blijven roofdieren dus je moet altijd alert zijn!

Sommige mensen menen alles te kunnen maken omdat ze veel geld hebben betaald om hier te mogen zijn. Er zijn toeristen geweest die jonge zeehonden hebben geaaid. Deze jongen worden afgestoten door hun moeder vanwege de niet-lichaamseigen geur. Er worden om deze reden nog altijd dode jongen gevonden. Dood en doodzonde..

Om 8.00 werden we verwacht bij Sharksky aan de boulevard. Een dagtour inclusief snorkelen bij Kickerrock, een grote rots die 150 meter boven zeeniveau uitsteekt. De favoriete plek voor veel bijzondere vogels. Toen we de wetsuits en de snorkels hadden gepast klommen we in de watertaxi die onze groep van tien man naar de catamaran voer. Na anderhalf uur varen waren we klaar om te snorkelen in de grote oceaan. De tweede snorkelsessie was bij Kickerrock. Hier dobberden we op de oppervlakte en zagen enkele grote zeeschildpadden onder ons doorzwemmen en later ook haaien. Ze zijn ongevaarlijk omdat er meer dan voldoende eten is, maar ik vond het prima dat ze op enige afstand bleven! Op het laatst zwommen er vijf schitterende pijlstaartroggen op hun dooie gemak onder ons door. De pijlstaart kaarsrecht naar achteren. Wat een prachtige dieren!



18 april


St Cristóbal ligt echt bezaaid met zeeleeuwen, ze beheersen het eiland. Toen we 's avonds langs de boulevard fietsten zagen we twee meisjes skateboarden op het plein. Er stond ook een soort blok met springschans maar dat gebruikten ze niet. Een zeeleeuw lag uitgestrekt op het blok en was niet van plan eraf te gaan! Zoals gezegd, ze beheersen het eiland!

Afgelopen donderdag was de boot naar Los Lobos uitgevallen, zodoende kregen we een privétour aangeboden inclusief snorkelen. Ze hadden geen Engelstalige gids meer voorhanden dus ging de Nederlandse staigiare van Sharksky, Moniek met ons mee om het Spaans te vertalen. Gezellig! Na het museum gingen we richting de rotsen en sprongen in het water. Meteen zag je de meest kleurrijke vissen van verschillende vormen en formaten. Alleen of in een school, waar je doorheen zwom zonder er één te raken. Het was zo mooi, het leek alsof je in een aquarium zwom! Je hoorde alleen je eigen ademhaling. Op twee meter onder ons zwom een schildpad! Bij Kickerrock zwommen we in de volle oceaan en zagen alleen de dieren zwemmen, maar hier was het vrij ondiep met alle begroeide rotsen, kleine krabbetjes en kleurrijke vissen in het licht van de zon, echt schitterend! Op de rotsen zaten inmense pelikanen, met een spanwijdte van wel twee meter. Ook de zeeleeuwen waren weer van de partij. Ze zwommen in onze buurt. Eentje kwam er met hoge snelheid op me af en maakte vlakbij me een bocht! Ik schrok ervan. Daarna draaide hij en keek weer mijn richting op. Ik probeerde om hem heen te zwemmen om te spelen. Hij draaide weer om mij. Ze zijn nieuwsgierig en snel. Heel bijzonder om dit van zo dichtbij mee te mogen maken. Later vertelde Moniek dat ze ook wel eens had meegemaakt dat er eentje op haar afschoot. Ze lijken je gewoon uit te dagen!

Op dit moment zitten we op Santa Cruz. Gisteren met de snelle boot 'Big Fish' in een uur en drie kwartier naar het voor ons tweede eiland gevaren. Onderweg maakten dolfijnen mooie sprongen uit het water. Prachtig om te zien. Op st Cristóbal hebben we uitsluitend Equadoriaans gegeten. Dat is zeer smakelijk en niet vet (en lekker goedkoop!) We proberen ook op dit eiland het toeristenvoedsel te mijden. Hopelijk lukt dat want het is hier toeristischer dan we gewend waren. Dan maar een stukje verder fietsen!

20 april


Santa Cruz heeft een visafslag waar de vis wordt aangeleverd, bewerkt en verkocht. Dit weten pelikanen ook, want deze staan 's ochtends met zijn dertigen om de tafels heen waar dit gebeurt. Zo af en toe gooien de visbewerkers een stukje slachtafval tussen de pelikanen. Met hun hele grote bek happen ze dit uit de lucht en slikken het snel door. Heel leuk om te zien. Je kunt er zo tussendoor lopen. Sommige visbewerkers hebben een vliegenmepper om de pelikanen op afstand te houden!



Gisteren en eergisteren hebben we schildpadden opgezocht in de vrije natuur. Enrique, onze altijd vrolijke chauffeur bracht ons er naar toe. Onvoorstelbaar grote dieren die rustig hun grasjes eten en die je tot dichtbij kunt naderen. Als je te snel op ze af komt schrikken ze, trekken hun kop in en maken een blazend geluid. We kwamen rustig aan lopen bij een schildpad nabij een afrastering. Hij trok zijn kop in, en wilde deze weer langzaam uitsteken maar trok steeds met snelheid zijn kop weer in, terwijl wij er al een tijdje roerloos stonden. "Hij zit vast in het prikkeldraad" riep Gerhard opeens. Samen met iemand van het reservaat probeerden we het prikkeldraad los te trekken. Samen met Enrique begon hij het schild op te trekken (niet te doen zo zwaar!) en ik pakte het prikkeldraad vast. Hij had het draad klem in zijn voorpoot. Ook begon hij te draaien waardoor de achterkant ook verstrikt dreigde te raken! Met veel pijn en moeite lukte het om het dier los te krijgen. Pfffff... gelukkig. We hebben genoten van de prachtige dieren en veel foto's gemaakt. Zo meteen stappen we op de boot naar ons laatste eiland, Isabela.

21 april


Isabela is het grootste eiland van de Galápagoseilanden. Toen we met de watertaxi, door de regen, van de boot naar de haven werden gebracht lagen de zeeleeuwen ons al op te wachten. Er zat er één parmantig met zijn kop in z'n nek terwijl we langskwamen met de bagage. De rest lag heerlijk op het strand of hielden de bankjes voor toeristen bezet! Heerlijk! Op heel Santa Cruz hebben we er maar twee gezien dus dit was een warm welkom!

Ons verblijf ligt aan de kust, heel gaaf! Vanochtend tijdens het ontbijt keken we over de oceaan. Na het ontbijt pakten we onze tas vol met handdoeken en flesjes water en sprongen op de fiets. We gingen richting El Muro. Bij het begin van deze weg stond een man die onze namen noteerde op een lijst. Zodat als er iets gebeurt, ze weten wie er allemaal in het gebied is. Onderweg zagen we grote zwarte leguanen en later nog twee schildpadden. Bij Playa de Amor wilden we een duik nemen maar we stuitten op een strand vol lavarotsen. Gerhard liep met de camera een stuk verder langs het strand en ik bleef op een rots zitten. Er was een moeder met kind die in de schaduw lag, en op de rotsen in de oceaan liepen een man en een vrouw ergens naar te zoeken. Zij had een stok bij zich en prikte tussen de rotsen. Hij zat soms op de knieën en groef met zijn hand tussen de rotsen. Op deze plek leggen leguanen hun eieren dus ik observeerde het paar met wantrouwen. Ik zag dat de man iets had gepakt en het met beleid onder in de zak, die vrouw vast had, legde. Ik maande Gerhard om snel te komen met de camera. De camera zoomde in op het paar en legde alleen vast dat man en vrouw op de knieën zaten en met de handen tussen de rotsen zaten. De man keek vaak de lens in, alsof hij voelde dat ze bekeken werden. We zijn met de camerabeelden naar de opzichter bij de ingang gegaan en deze pakte gelijk zijn motor om erheen te gaan. Helaas stond het moment dat de man voorzichtig iets onderin de zak legde niet op beeld, we konden ook niets hard maken. De mensen vertelden de opzichter dat ze een ring zochten. Jaja... We hopen dat ze de tas van schrik van zich af gegooid hebben want als die eieren gesmokkeld worden en ze groeien ergens op waar er veel geld voor is betaald krijgen ze een rotleven.

22 april


Vandaag hadden we onze laatste tour op Isabela. Los Tuneles. Vanaf de pier was het een uur varen. We zaten met 8 man + bemanning in een kleine snelle boot. Eerst maakte de boot een cirkel om een kleine rots heen waar we de eerste blue-footed-boobies (blauwvoetgenten) op zagen zitten. Vogels met blauwe eendenvoetjes! Halverwege de rots lag er een zeeleeuw te zonnen. Zeeleeuwen kunnen twee meter omhoog springen vanuit het water. We vaarden verder en mochten uitstappen op een plaats waar de blue-footed-boobies hun eieren leggen als ze een partner gevonden hebben. De broedplaats zelf moesten we mijden maar we konden wel heel dicht (langzaam bewegen!) een blauwvoeter naderen. Hij zag ons om hem heen bewegen en bleef soms ook even staan kijken, maar ging toch onverstoord door met zijn veren poetsen en zich mooi maken voor een aanstaand vrouwtje. De dieren zijn monogaam, als ze eenmaal iemand gevonden hebben blijven ze daar bij.

Het werd tijd om te snorkelen. Verderop doken we alle acht het azuurblauwe water in. Het blijft fascinerend om zoveel verscheidenheid aan vooral zeer kleurrijke vissen te zien langszwemmen. Een paarse ronde platte vis met een gele staart bewoog onder mij door. Hij had een doorsnede van 35 cm. Het bleek een van de eersten van een enorme school van wel 50 vissen te zijn! Ik zwom een meter boven de paars/gele school en besloot ze te volgen. Bij elke rots aten sommigen iets, en we trokken weer verder. Ge-wél-dig! Onder een rots sliepen drie haaien. We konden vlakbij komen. De gids heeft er een filmpje van gemaakt. Toen we weer op de boot zaten zagen we enkele mantaroggen. Ze waren een meter of vijf breed! Eén van hen leek naar ons te zwaaien, hij stak een stukje van zijn gigantische vin omhoog uit het water, je zag de witte onderkant.



De tweede sessie ging onze guide Carlos mee het water in, om zeepaardjes te zoeken. Na lang zoeken, en weer van al het moois onder water genoten te hebben, zag Carlos er eentje tussen de lange wortelen van tropische waterplanten. Eén voor één mochten we er bij. Het was een heel klein wezentje. Hij stond rechtop en had zijn staart om een wortel geklemd. Daarna was het de tijd om 'seeturtels' op te zoeken. Al snel vonden we er één. Wat een inmens groot dier! Ze (het was een vrouwtje, te zien aan de kleine staart vertelde de gids) zwom rustig langs de rotsen en we konden haar zwemmend volgen. De groep ging er achteraan en opeens was er nog één. Deze was nog groter! Gerhard en ik gingen boven deze reus hangen, we flipperden om hem bij te blijven. Af en toe stak hij zijn kop boven water om lucht te happen. Boven water zie je pas echt hoe dichtbij je bent! Wat een prachtige enorm grote prehistorische kop!

24 april


Onze laatste volle dag op Isabela hebben we ingevuld met het kopen van t-shirts, een hangmat en vanzelfsprekend de zeeleeuwen op het strand vergezellen. Er was nog één bankje vrij, de rest was bezet, daar lagen zeeleeuwen op. Op het bankje naast ons lag een vrij jong exemplaar met naast hem waarschijnlijk zijn moeder. Ze zag er mager uit, en toen ze zich omdraaide zag je het skelet door haar pels. De ogen stonden op zwak. Het jong zag er supergezond uit. We zaten er uren en vroegen ons af hoe slecht het met haar zou zijn. Ze legde haar kop bij die van haar jong en ik maakte een foto van ze samen. Ze schoof van het bankje en lag half op de grond. Haar achtervin/voet zat vast in de opening van het bankje. Een andere toerist en ik twijfelden om haar achterlijf los te maken. Je mag ze niet aanraken, maar dit was geen fijne houding. Een eilandbewoner zag het van een afstandje en maakte bewegingen van: 'Doe maar' Samen trokken we haar omhoog en met een zacht gebrul zakte haar lijf op de grond. Het dochtertje van de toerist zei: "Daddy we can't leave him this way" Haar vader: "That's nature" Ik zag het dier uiterst moeizaam nog één keer naar boven, naar haar jong kijken.


We gingen terug om wat te gaan eten. Ik kon de twee zeeleeuwen niet loslaten en ben er alleen naar toe gegaan. De moeder lag nog precies zoals we haar achter hebben gelaten. Ze was dood. Het jong lag nog steeds heerlijk op het bankje half in de zon en wist van niets. Een hele verdrietige gedachte als het dier straks het besef krijgt dat hij geen moeder meer heeft...

Na een poos werd ze weggehaald. Ik maakte een foto van waar ze gelegen heeft. De volgende ochtend kwamen we langs het strand op weg naar de pier waar de watertaxi lag om ons naar de boot terug naar Santa Cruz te brengen. Alle bankjes waren leeg. We denken dat het jong samen met de anderen is gaan jagen. We denken dat hij het wel redt.

Eind van de middag zijn we nog even in de oceaan geweest. We wilden er net uit lopen, bewoog er tussen ons en het strand een prachtige zeeleeuw van links naar rechts. Wij doken gelijk weer onder water, met alleen onze hoofden boven water, vlak bij elkaar, zodat de zeeleeuw niet zou schrikken. Hij ging op zijn rug liggen, stak zijn voorvin in de lucht en leek zich prima te amuseren. Wij ook! De dieren trekken zich werkelijk niets van de mens aan. Een andere keer toen we de oceaan in liepen dook er anderhalve meter voor ons een pelikaan met een enorme klap in het water om een vis te pakken. We schrokken ons dood!

We hebben ongelooflijk veel schitterende dieren gezien op deze eilanden, de ene nog indrukwekkender en wonderlijker dan de andere. En dat we ze van zo dichtbij mochten meemaken was fenomenaal. Het was een droom... Dit was de reis van mijn leven!!



N.B. Gerhard vond het een fantastische reis, toch blijft ons avontuur in Madagaskar voor hem op nummer 1 staan.



HOME