Van 19-8 tot 5-9 2013 hebben we een reis gemaakt door Roemenië.
Tijdens de voorbereidingen van deze reis hebben we kleding en goederen, waaronder 3 rolstoelen,
ingezameld om deze een goede plek te geven in Roemenië. De rolstoelen zijn beschikbaar gesteld door RSR, Gerhard's werk.
We willen iedereen die hieraan heeft meegewerkt ontzettend bedanken!!
We zijn er! Na 3 dagen 10 uur per dag gereden te hebben zijn we eindelijk beland in Roemenië. Maandag en dinsdag hebben we
veel vertraging gehad (meestal in de stromende regen), dus later dan gepland aangekomen in Saliste. Bij het binnenkomen van
Roemenië was er een groot verschil met de afgelopen 3 dagen. Echt een heel ander land dan Tsjechie of Hongarije.
Lekker temperatuurtje, 30 graden. Een nieuw land om te ontdekken!
Het eerste dat opvalt is dat roemenen rijden als krankzinnigen!! Het lijkt een sport voor ze om zo gevaarlijk mogelijk in
te halen. Vaak is het zo krap dat de tegenligger al met zijn wielen over de streep is gereden om een ongeluk te voorkomen.
Wat een laagvliegers hier! Bovendien staan de verkeersborden hier ter decoratie. Tenminste dat nemen we aan, want iedereen
rijdt veel harder dan staat aangegeven. De verroeste flitspalen langs de kant maken geen enkele indruk en het inhaalverbod?
Daar trekt werkelijk niemand zich iets van aan.
Onderweg zagen we een heel groot grijsachtig dier langs de kant van de weg liggen. Misschien een doodgereden wolf.
Beren en wolven leven hier in het wild. We hebben ook veel dode honden langs de weg zien liggen.
Morgen gaan we 'De Transfagarasan' (of nationale weg nummer 7C) rijden. Dit is volgens de verhalen een van de meest
spectaculaire wegen ter wereld. We zijn erg benieuwd!
Voor we op pad gingen hebben we eerst de verzamelde kleding en twee
rolstoelen (de 3e heb ik in gebruik en hiervoor zoeken we aan het einde van de reis een goede plek)
achtergelaten bij het pension Domnescu waar we gegeten en
geslapen hebben. Het vriendelijke echtpaar dat dit pension runt
organiseert al jarenlang de distributie van hulpgoederen over een
grote regio. Ze doet het 'with pleasure' en bedankte ons voor de
goederen. Ze wees met een blij gezicht naar de pampers. 'Those are very expensive
here.' Bij het afscheid gaf ze ons 3 zoenen, ze weet dat dat in
Nederland de gewoonte is. Een erg leuke en lieve vrouw met Nederlandse
placemats voor de gasten!
Niet zo ver van Sibiu, de grote stad waar we langs naar beneden
moesten voor de rit over de Transfagarasan, bevindt zich Ocna Sibiului
met zijn zoute meertjes. Die konden we niet laten liggen. Een vreemde
gewaarwording in het water te drijven! Zwemmen gaat voor geen meter
omdat je gewoon naar boven wordt gedrukt. Ook het moddermeertje was
een attractie op zich. Hordes mensen waaronder wij, smeerden zich in
met het zwarte goedje. Een grappig gezicht. We hebben een superzachte
huid nu haha!
Vandaag hebben we Brasov op onze vouwfietsjes bekeken. Een leuke stad
met prachtige gebouwen, de mensen zijn kleurrijk gekleed. Het leek een
nationale trouwdag want de auto's met lintjes kwamen al toeterend
richting het centrum langs ons heen. In het park in het centrum
stonden wel acht of negen stelletjes voor de mooiste dag van hun leven
omringd door familie en vrienden. Er was veel levendigheid op straat,
in het centrum. Bij de fontein schoot een jonge vrouw mij aan, omdat
ik op een fiets zat, want ze had een probleem met de hare. Ze zat voor
de tweede keer in haar leven op een fiets (deze had ze geleend om met
3 meisjes te fietsen) en nu zat de rem vast. "It doesn't work! I
don't know why I know nothing about bikes!" Binnen een halve minuut
had Gerhard hem weer los, het stuur was te ver rondgedraaid waardoor
de rem vastsloeg. Best grappig, een jaar of 25 zijn en dan voor de
tweede keer op een fiets..
Een heel ander leven dan wat we de afgelopen dagen zagen, toen we door
de binnenlanden reden. Daar was iedereen constant aan het bouwen. Of
het nu aan de weg was of aan het huis. De gipsplaten werden vervoerd
op een kar met een paard ervoor en we zagen iemand fietsen met pakken
laminaat achterop! Allemaal bezige bijtjes die Roemenen, een
vriendelijk volkje. Wat wel schrijnend is zijn de honden hier. Heel
veel zwerfhonden waar niemand naar om kijkt. Soms loopt er een groep
over de weg. Een groot aantal loopt mank en ziet er slecht uit. We
zien dagelijks meerdere honden langs de weg liggen die zijn
aangereden. Het is een triest gezicht.
We zijn nog op zoek geweest naar een kapper voor Gerhard, maar vonden
alleen maar kinderkappers. Bij de derde stapten we naar binnen en met
handen en voeten en een klein beetje hulp van 'Hoe en wat in het
Roemeens' vroeg ik of ze ook Grote kinderen knipten. En ja hoor, geen
probleem. Het kleine race-autootje werd verruild voor een gewone stoel
maar hij moest tijdens de knipbeurt nog wel gewoon naar de Roemeense
teletubbies kijken!
We zitten boven in Roemenië, vlakbij de grens naar Oekraïne. We hebben
al erg veel gereden de afgelopen dagen maar kunnen het toch niet laten
even een kijkje over de grens te nemen. We hebben nog een grote zak
met cadeautjes die we het liefst aan een school geven. Kijk ik net op
internet, staat er een school voor kinderen met een beperking in
Siret, op de weg naar Oekraïne! We hebben het adres van de school en
de naam van de directeur opgeschreven en hopen dat we het kunnen
vinden morgen.
Om acht uur vanmorgen vertrokken we richting de Oekraïnse grens. Al
onze vooroordelen werden al snel bevestigd toen we aansloten in de rij
voor de paspoortcontrole. Na 2 uur over 200 meter gedaan te hebben
vroeg er een grote pet naar onze paspoorten. Vlak erna zei een andere
grenswachter, zonder oogcontact met ons te maken en met een ontzettend
chagrijnig hoofd: "Open". We lieten hem de binnenkant van de bus zien.
Honderd meter verder vlakbij de slagboom kwam iemand met een dodelijk
serieus gezicht foto's maken van ons interieur en chassisnummer.
Daarna mochten we eindelijk naar Oekraïne dachten we. Maar bij de
laatste hindernis stond ook weer een slagboom en een mannetje dat ons weer
terug stuurde omdat we een stempeltje gemist hadden.. *zucht*
Het regende voortdurend tijdens ons flitsbezoek aan Oekraïne. Wat we
door het plenzen heen gezien hebben was met name veel oude Russische
auto's, een paar bijzondere gebouwen en heel veel mensen die op de bus
wachtten. De wegen waren slecht en er was weinig vernieuwing te zien.
Dit in tegenstelling tot Roemenië. Nog steeds in de regen keerden we
terug naar de grens. Ditmaal kostte ons het (maar) een uur.
De school die we op het oog hadden om de cadeautjes af te leveren was
niet makkelijk te vinden. De mensen spreken nauwelijks engels. Met de
naam van de directeur geschreven op een papiertje lukte het eindelijk
hem aan de lijn te krijgen. Zijn engels was prima en we legden uit dat
de cadeautjes presentjes uit Holland waren. Hij was die dag niet op
school maar we konden de zak wel achterlaten. Hij bedankte ons
hartelijk en we gingen weer verder.
Ons laatste hotel stond in hartje centrum van Satu Mare. We hebben
toen we aankwamen tegen het einde van de middag lekker met onze
fietsjes rondgereden. 's Avonds zaten we urenlang met de benen naar
buiten bungelend op de vensterbank van onze kamer. De taferelen van
een druk stadscentrum vervelen nooit!
De volgende dag bespraken we de terugreis. We konden nog een dagje
Wenen doen, of relaxed naar huis tuffen. Maar eenmaal aan het rijden
kwam het thuisfront in zicht en zijn we in twee dagen teruggereden.
Elf dagen 5300 kilometer... we leren het ook nooit om eens rustig aan
te doen!
Roemenië, een land waar we veel te kort zijn geweest met haar
vele bezienswaardigheden en mooie natuur.